Liefde Bij Lang Leve De Liefde.

Ik en de Liefde hebben een speciale band. Het heeft mij veel pijn, tranen en verdriet gekost om te begrijpen wat liefde is. Ik zeg niet dat ik daar al ben, maar ik denk dat ik een heel duidelijk beeld begin te krijgen. Liefde is niet een gevoel dat wij hebben of een emotie die wij ervaren. Liefde is een staat van zijn. Liefde is een bewustzijn niveau. Liefde voel je dus niet, liefde ben jij. Ooit heb ik dit geschreven:

“Op deze mooie en bijzondere dag wil ik mijn verhaal vertellen. Ik neem jullie mee terug in de tijd naar wie ik ben. Mijn connectie met de magische liefdevolle tedere wereld is geëindigd op 3-jarige leeftijd toen mijn moeder mij alleen thuis liet zitten. Zij ging een fles wodka halen, omdat ze zonder een druppel de dag niet kon doorbrengen. Ik was alleen thuis en zat op de bank in de woonkamer. Ik was bang en in paniek dat ze nooit meer terug zou komen. Dat gevoel was zo intens dat de psyché van een 3-jarig kind dat niet aan kon. Dat was mijn eerste harde les en op dat moment was de modus ingeschakeld van het overleven. De knop om, het gevoel uitschakelen en wachten tot ze terugkwam. Wat ik toen nog niet wist was dat de eerste harde klap de connectie met de oude wereld vol van magie en liefde had verbroken.

Op dat moment kwam ik in een woestijn terecht. In plaats van het prachtige sprookjesbos waar ik tot die tijd heb geleefd. De zon brandde op mijn huid en ik had niet genoeg kleding om mijzelf te beschermen. Ik liep op blote voeten, het zand was heet en ik had geen eten. Het ergste was dat ik niet genoeg water had. Het was een hele harde wereld waar ik in beland was. Ik moest leren te overleven en kwam hele wrede mensen tegen die ook al een tijdje in de woestijn liepen. Zij waren door de omstandigheden zo verhard dat ik erg moest oppassen en hen geen hulp moest vragen. Zo liep ik door en af en toe keek naar de sterrenhemel om weer de connectie met de magische wereld te herstellen. Ik was bang, stuurloos, verhard net als alle andere mensen, uitgehongerd en uitgedroogd. Ik liep door en hoopte dat de woestijn uiteindelijk zou stoppen, dat ik eruit zou komen en andere dingen zou gaan zien dan alleen maar zand en de brandende zon. Ik hoopte dat ik een bos vol magie zou vinden. Ik kwam steeds gevaarlijke dieren tegen, maar alertheid was noodzakelijk om een veilig gevoel te hebben. De jaren verstreken en ik begon mijn hoop te verliezen. Mensen om mij heen werden wreder, harder. Ik moest harder vechten om in het leven te blijven. Ik kon niet eens meer huilen, omdat er niet genoeg vocht in mijn lijf zat.

En toch wist ik van binnen dat er meer dan alleen een woestijn was. Ik kwam op een punt dat ik echt dacht dood te gaan, omdat ik geen kracht meer had. Ik kon geen stap meer zetten en op dat moment dacht ik dat ik mijn laatste adem zou uitblazen. Ik voelde enorme pijn. Ik heb al heel lang geen pijn gevoeld. En nu ineens wel. Ik leefde. De pijn was er het harde bewijs van. Ik wilde niet weg. Ik wilde niet dood. Ik wilde leven ook al is het in een woestijn. Ik wilde per se door. Mijn werk was nog niet klaar. En toen voelde ik ineens heel veel liefde die door pijn heen kwam. Ik realiseerde me dat magie en de magische wereld in mij zat en niet ergens buiten. Ik stond op en liep weg. Ik zag het einde van woestijn. Ik stapte de mooiste tuin in met de mooiste bloemen die ik nog nooit had gezien. Er waren duizenden soorten bloemen, allemaal verschillende tinten in een roze kleur. Zelfs de hemel was met poeder roze gloed gekleurd. De geur van de bloemen was betoverend en heilig. Ik wist dat dit is de wereld was die ik ooit had gecreëerd. Een wereld vol magie en liefde. Ik wist weer wie ik was. Ik was thuis.

Een menselijk hart is iets heel moois en super speciaal. Je kan het vergelijken met een prachtig bos, dat niet aangeraakt is door de mensen als we net geboren zijn. En dan met onze geboorte beginnen we steeds mensen in ons hart, de prachtige oerwoud toe te laten. Eerst zijn dat onze ouders, onze broers of zussen, oma en opa, de hele familie en als het goed gaat wordt het bos nog mooier en nog groener. Dan maken we eerste vriendjes of vriendinnetjes, onze wereld wordt groter en steeds meer bezoekers komen in de oerwoud. En het zou zo mooi zijn, als deze bezoekers alleen bijdragen aan de gezondheid, groei en welzijn van elke boom die in het bos staat. Helaas, is dat niet altijd de realiteit. Af en toe komen de mensen in, die een stukje bos vernietigen. Langzaam sterft alles wat groen was af. De bomen drogen uit, de vogels vliegen weg, het wordt donker en onaangenaam. En hoe langer de mensen in ons leven blijven hoe groter de schade is, hoe grotere dat stukje is dat vernield wordt.

Liefde! Heel vaak noemen de mensen iets wat liefde niet is , liefde. Wat is liefde? Liefde is geen behoefte, geen must, geen verslaving, geen begeerte, geen vriendschap. Liefde kan nooit leven op een beschadigd stukje van het bos. Liefde leeft waar licht is, waar watervallen zijn, waar niet aangeraakt stuk van een prachtige groene oerwoud is, waar vogels vrij zijn, waar de hemel zo blauw en helder is, dat het pijnlijk voor de ogen om naar te kijken, liefde leeft waar jij en ik genezen zijn. Liefde is voornamelijk zuiver. Mooi wit licht, dat alles doordringt. Liefde kan slechts leven in een prachtig groen gezond oerwoud. Ik hoop dat we als mensen leren niet allen onze planeet niet te ruïneren, maar ook voornamelijk ons hart, zodat liefde mag nog lang leven.

– Nataliya Gubka